Η διερεύνηση του εικαστικού έργου καλλιτεχνών
προσφυγικής καταγωγής και η αναζήτηση των κοινών σημείων αναφοράς αποτελούν κομβικό σημείο της τελευταίας ερευνητικής και
καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Οδηγήθηκα στη διερεύνηση της μνήμης και της
λήθης. Μέσα από διαδικασίες της καθημερινότητας αποκαλύπτω τελικά το “τραύμα”
και τον τρόπο που αυτό καθορίζει τον άνθρωπο και την ιστορία του. Δημιουργώ
εντέλει εγκαταστάσεις μεταβλητών διαστάσεων, όπου αλληλεπιδρά το παρελθόν με το
παρόν μέσα από λειτουργίες-αντικείμενα και βιωματικά ηχοτοπία. Χαρακτηριστικά
έργα της περιόδου είναι η “Μνημοπαγίδα”, που δεσμεύει στο χώρο μνημονικά ίχνη
και το “Μνημοστάσι”…δεν μπορώ να μάθω να ξεχνάω!, “Γιούκος
στο … ∞” και “Μnemonic schemas”.
Σημείο αναφοράς του έργου είναι ο γιούκος, ο οποίος υπήρχε στα παλιά σπίτια, ως μία αυτοσχέδια στοίβα με στρωσίδια. Ο γιούκος αποδομείται και απογυμνώνεται φθάνοντας στο σήμερα αλλά συνεχίζει το ταξίδι του. Αποδέκτης της πλάνης του χρόνου το φθαρμένο αφρολέξ που στοιβάζεται σε οκτώ στρωσίδια-στιγμές-παρουσίες, ταυτόχρονα όμως μορφοποιείται και σε ένα όρθιο σύμβολο του άπειρου. Στο κάτω μέρος του γιούκου βρισκόταν το μπαούλο όπου φυλάσσονταν τα πολυτιμότερα όλων. Μικρές-μεγάλες στιγμές, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεδιπλωθούν σιωπηλά, κλέβοντας για λίγο ένα βλέμμα πριν βυθιστούν και πάλι στον απέραντο δρόμο τους.
“Μnemonic schemas”, Ανωτάτη
Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, Εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων, ηχοτοπίο, 2022,
Υλικά: παλιά έπιπλα, αφρολέξ, συνθετικό και βαμβακερό ύφασμα, ειδικά χρώματα
για ύφασμα και δέρμα, πλεξιγκλάς.
Το συγκεκριμένο έργο μου, έχει ως
σημείο αναφοράς τη διαδικασία ανάκλησης και κωδικοποίησης των αναμνήσεων.
Η προσωπική ιστορία του καθενός μας,
είναι στην ουσία οι προσωπικές αναμνήσεις μας και αφορούν ένα προσωπικό
παρελθόν, αποτελώντας σημαντική πηγή αυτογνωσίας και αντίληψης του εαυτού.
Κομβικό σημείο εδώ είναι η έννοια της κωδικοποίησης των μνημονικών “σχημάτων”,
τα οποία μας επιτρέπουν να διακρίνουμε κι επομένως να ανακαλέσουμε. Η θύμηση
αγαπημένων προσώπων δεν γίνεται με όλα όσα έχουμε μέσα μας για αυτά αλλά κάθε
φορά ανακαλούμε μικρές όψεις τους, ένα πολύ μικρό τμήμα των αναμνήσεών μας.
Αυτές οι εξειδικευμένες όψεις που επαναφέρουμε εξαρτώνται από τις καταστάσεις
και τα βιώματά μας, όπως για παράδειγμα μπορεί να σχετίζονται με τις πιο
πρόσφατες σκέψεις μας. Έτσι λοιπόν, δεν
υπάρχει απλή ανάκληση αλλά διαδικασίες ανάκλησης, οι οποίες περιλαμβάνουν
διάφορες προϋποθέσεις για την οργάνωση και αποθήκευση της πληροφορίας στη
μνήμη.
“Μnemonic schemas”, οι δικές μας
ύστατες πράξεις θύμησης αγαπημένων προσώπων, εκεί όπου η ιστορία συνδιαλέγεται
με τη μνήμη και η μνήμη συνδιαλέγεται επιλεκτικά με το παρελθόν.
“Το έργο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου”
